Rozdział V

-Jesteś królową? - zapytałam.
-Księżniczką.
-A królowa?
-Nie ma królowej. Jest tylko król. Hebenzor. - powiedziała.
No tak, zapomniałam o tym. Przecież on jest władcą całej Krainy Ciemnych Dusz. Pewnie każdą częścią królestwa włada jakaś księżniczka lub książę, a Hebenzor włada nimi.
-Widzę, że przebyliście męczącą drogę. Zapraszam do swoich komnat. Wykąpiecie się, najecie, a potem porozmawiamy. Zgoda, Loyre? - powiedziała księżniczka.
-Mam jeszcze jedno pytanie - powiedziałam.
-Słucham.
-Jak masz na imię? Wybacz, że nie pamiętam, ale minęło tak wiele czasu...
Kobieta uśmiechnęła się.
-Nie szkodzi. Jestem Ester.

-------------------------------------

Ester wezwała swoje służki, które zaprowadziły mnie do wielkiej sali z kilkunastoma oknami. W kolorach beżu i jasnego brązu, jak jej tron. Usiadłam na wielkiej, czerwonej kanapie i przypatrzyłam się trochę lepiej komnacie. Była pusta, nie było tam nic oprócz kanapy, na której siedziałam i małego stolika obok niej. Nawet lustra nie było. Ale znajdowały się tu przynajmniej okna, mogłam zobaczyć, co się dzieje na zewnątrz, nie to, co u władcy.
Podeszłam do jednego z okien. Był stąd ładny widok. Na las, na góry. Zrobiło się wietrznie, drzewa szumiały dosyć mocno. Miałam ochotę wyjść na zewnątrz, pooddychać świeżym powietrzem i poczuć wiatr we włosach. Postać chwilę przed pałacem. W pomieszczeniu było strasznie duszno i gorąco. Spojrzałam na swoje ręce. Całe brudne i czerwone od krwi, którą ocierałam z twarzy podczas wędrówki. Teraz już zaschła.
Ciekawe gdzie poszły wszystkie służące. Chciałabym się wykąpać i przebrać.
Jak na zawołanie w pokoju pojawiła się młoda kobieta i kazała mi iść za sobą, co też zrobiłam. Zaprowadziła mnie do łazienki, poleciła wykapać się. Wychodząc położyła na stolik przy ścianie ręcznik i czyste ubranie.
Rozebrałam się i zanurzyłam powoli w ciepłej wodzie. Tego mi było trzeba. Umyłam ręce, nogi i resztę, potem twarz i włosy. Kąpiel zajęła mi jakieś dwadzieścia minut. Kiedy wyszłam z wanny ubrałam się szybko i zabrałam za rozczesywanie mokrych włosów.

-------------------------------------

Nagle upuściłam szczotkę, która spadła na płytki ze stukotem. Przestraszyłam się tego, co zobaczyłam wokół siebie. Nie, może nie przestraszyłam, ale zdziwiłam. Wszędzie roznosił się gęsty, fioletowy pył. Gęsty pył zamiast powietrza, który sprawiał, że z trudem oddychałam. Zakręciło mi się w głowie.
Chwileczkę, czy ja już gdzieś tego nie widziałam? No jasne! Drzewo! Wielkie drzewo, które widziałam w lesie, przed którym się zatrzymałam. Więc jednak wtedy to nie była fatamorgana. Naprawdę to zobaczyłam.
Jasna cholera! Co to jest?
Stopniowo w pomieszczeniu coraz mocniej można było poczuć słodki zapach i, nie wiem czy to prawda czy wytwór mojej wyobraźni, rozbrzmiewał miły dla ucha dźwięk. Delikatny, rozkoszny, usypiający moją czujność. Usłyszałam, jakby z oddali, jak ktoś woła moje imię. Po raz pierwszy, drugi. Trzeci.
-Loyre, chodź do mnie - wołał ktoś.
-Kim jesteś? - zapytałam.
-Chodź do mnie, Loyre - usłyszałam znów ten cudowny głos - czekam na ciebie.
Nie, nie dam się omamić.
-Chodź tutaj, kochanie. Przyjdź do mnie. Będziemy razem.
-Nie! - krzyknęłam - nie pójdę do ciebie! Nie chcę!
Niespodziewanie okno otworzyło się na oścież. Zimne powietrze owiało moje ciało. Upadłam na podłogę. Uderzyłam głową o ścianę. Chyba zemdlałam. Kiedy się ocknęłam wszystko zniknęło, okno było zamknięte. Ktoś walił w drzwi i krzyczał.
-Panienko Loyre, czy wszystko w porządku?! Odezwij się!
Usiadłam na podłodze. Ktoś zaczął walić mocniej. To służka, pewnie usłyszała, jak upadłam.
-Wszystko dobrze. Przepraszam, upuściłam coś - odpowiedziałam przez drzwi.
Nikt nie dowie się, co wydarzyło się dzisiaj w łazience. Zresztą, nawet gdybym im opowiedziała pewnie uznaliby mnie za wariatkę i powiedzieli, że zmyślam.
Odłożyłam szczotkę i wszystko inne, czego używałam na miejsce i szybko wyszłam. Przed drzwiami stała przestraszona służka. Gdy tylko mnie zobaczyła od razu zasypała mnie mnóstwem pytań, typu jak się czuję, czy wszystko w porządku, co się stało. Nie miałam ochoty odpowiadać. Powiedziałam tylko, że wszystko jest w porządku i poszłam do swojej komnaty. Usiadłam na kanapie, wciąż słyszałam ten głosik i czułam ten zapach. Kto to mógł być?
Chodź do mnie, Loyre. Czekam na ciebie.
Ten głos był taki znajomy.
Refleksje przerwała mi służąca. Przyniosła jakieś jedzenie.
-Posłuchaj - zaczęłam - Nie mów nikomu o tym, co słyszałaś, dobrze?
-Oczywiście. Ale co się tak właściwie stało? Chyba z trzydzieści minut waliłam w drzwi, a panienka się nie odzywała.
-Trzydzieści minut?
Miałam wrażenie, że to trwało nie więcej niż pięć minut.
-Tak. I coś panienka krzyczała - potwierdziła.
-Dobrze. Dziękuję ci za jedzenie.
I tak nie będę tego teraz jadła. Wcale nie czuję się głodna. Wręcz przeciwnie. Jestem nasycona tym słodkim zapachem. Jak gdybym zjadła właśnie najwspanialszą ucztę.
Była już noc, więc zmęczona wszystkim położyłam się spać w sypialni, do której zaprowadziła mnie służąca. Stało tam wielkie, bardzo wygodne łóżko, obok niego mała szafka, na ścianach wisiało kilka obrazów przedstawiających głównie góry i plaże.