Prolog - startujemy z opowiadaniem.

Świat istnieje już od miliardów lat, a ja nadal wiem o nim niewiele. Nie wiem, a może nie chcę wiedzieć? Może chcę żyć w nieświadomości, bo boję się, że ta wiedza jest tak wielka, że mogłaby mnie zabić? Dla ciebie moje życie to tylko kolejne istnienie, zapewne przechodząc obok mnie na ulicy nawet nie zwróciłbyś na mnie uwagi. Nawet byś mnie nie zauważył. Ale gdybyś wiedział kim jestem na pewno nie byłbyś na mnie obojętny. Na pozór zdaję się być zwykłą kobietą żyjącą w zwykłym świecie. Ale nie martw się swoją niewiedzą, wszyscy myślą tak jak ty. Wszyscy myślą, że magii nie ma, że człowiek nie może żyć tysiące lat. Ale ja nie jestem człowiekiem, a mój świat nie jest zwykły. Jest pełen nieodkrytych tajemnic, pełen rzeczy niewiarygodnych, pełen rzeczy, których zwykły śmiertelnik nie jest w stanie pojąć. Ale może to lepiej? Może lepiej gdy zwykli ludzie żyją w zwykłym świecie? Może lepiej gdyby nigdy nie dowiedzieli się kim są na pozór normalne osoby wśród nich? Osoby, które spotykają codziennie na ulicy, w szkole, w pracy, w sklepie, wszędzie. Za późno, już nie da się zapobiec temu co ma nadejść. Nadchodzi nowa era, już nikt jej nie zatrzyma. Nie da się jej zatrzymać.

Ja jestem w samym środku tej burzy. Burzy, która zniszczy wszystko, chyba, że ktoś ją powstrzyma. Ale kto? Ktoś wytrzymały, niepokonany, ktoś, kto nie cofnie się przed niczym, kto dotrwa do samego końca, kto nie stchórzy i nie ucieknie w swój cichy, bezpieczny kąt. Jak myślisz, kto to będzie?